Recensie: Orgel Vreten – The Merciless Hammond Battle

Een optreden van een band met 2 Hammond orgels die mét en tegen elkaar spelen op 22 december in 013 Tilburg. Robin Piso en Thijs Schrijnemakers zijn de toetsenisten die achter deze aparte voorstelling staan en daarmee laten zien dat orgelmuziek zeker niet saai is!

Bij binnenkomst in de kleine zaal van 013 worden er swingende plaatjes gedraaid door een DJ en het geheel heeft een entourage van lichte pornografie, excentrieke pornografie en de kever Herbie. Deze beelden werden afwisselend geprojecteerd op een groot scherm en dit maakte de verwachtingen voor het optreden alleen nog maar vreemder. De zaal stroomde ondertussen langzaam vol, het was erg druk en we kwamen allemaal voor orgelsolo’s. Maar dat was dan ook het enige dat we zeker wisten.

Bij opkomst begint het geheel te spelen en de swingende klanken van de orgels vullen de zaal met muziek waaraan je merkt dat je niet stil kunt blijven staan. Langzaam begint de zaal mee te bewegen en het muzikale orgelduo weet zijn publiek mee te trekken in een muzikale beleving. Daarnaast valt ook de bijzonder goede bassist op die de twee toetsenisten feilloos aanvoelt. Echter na 1,5 nummer verder te zijn begint de sfeer wat te bedaren. De algemene mening lijkt te zijn dat het erg leuk is, maar dat het wel allemaal hetzelfde is, orgelsolo’s. Toetsenist Thijs Schrijnemakers speelt hier handig op in door het publiek te beloven dat er nog allerlei creatieve momenten zullen komen. Deze belofte werd dan ook ruimschoots waargemaakt.

In de eerste plaats maken we kennis met een ‘schuiftrompet’ , oftewel een trombone gespeeld door Daniel van Loenen welke een voortreffelijke prestatie neerzet. Volledig meegaand in de swingende sfeer van het geheel weet hij toch een creatieve touch te geven aan de klanken van dit illustere muziekgezelschap.  De hierop volgende ‘gast’ is al bij opkomst een aparte verschijning, al heeft hij dan nog geen instrument ter hande genomen. Wanneer hij middels een buiging het groot koper op de rug neemt is het gehele publiek vol verwachting. Swingende solo’s kunnen toch niet op een sousafoon? Jawel, deze avond met Arno Bakker is het bewijs geleverd dat een sousafoon een erg goede sound kan hebben en de deelname hiervan is dan ook van absolute meerwaarde. Als klap op de vuurpijl blijkt de laatste gast van de avond Bertus Borgers op de saxofoon te zijn, de man die in één adem genoemd mag worden met het woord muzikaal.

Alles bij elkaar is een optreden van Orgel Vreten dan ook een enerverende en opbeurende muzikale belevenis die je als muziekliefhebber echt een keer meegemaakt moet hebben. Een orgel is zeker niet saai en de mensen van Orgel Vreten weten dit op een zeer verassende en swingende manier duidelijk te maken, dit maakt dit concert dan ook tot een absolute aanrader!

Artwork%20LP%20Orgel%20Vreten

Hartelijk welkom bij Serious Request

serious request

Let’s hear it for the babies! De hartenkreet van 3fm Serious Request, dé inzamelingsactie van het jaar. Inspelend op het ideale kerstgevoel wordt de goedhartige kant van het Nederlandse volk duidelijk op een manier waar niemand omheen kan. Maar tegelijkertijd laat dit programma zien hoe tweeledig wij Nederlanders zijn en dat de Nederlander evengoed harteloos kan zijn.

Wanneer je politieke peilingen bekijkt wil elke Nederland grandioos bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking. De consensus is dat wanneer we het zelf minder goed hebben, we naar harte lust kunnen snijden in het budget voor ontwikkelingshulp. Al hebben mensen het in andere delen van de wereld nog zoveel slechter dan wij, eerst moet in Nederland alles hartelijk floreren om hier aandacht en moeite aan te besteden.

Echter, wanneer tegen het eind van het jaar 3fm’s Serious Request begint is niets ons te gek. Langs alle kanten proberen we geld in te zamelen voor een prachtig goed doel en hoe hoger het ingezamelde bedrag is, hoe blijer we hier van worden. De meest krankzinnige acties worden bedacht en haast elke Nederlander is op een of andere manier van harte bereid zijn steentje bij te dragen. Is het feit dat we er dan zelf tenminste een goed gevoel en vermaak bij hebben dan echt de enige rede dat de Nederlander diep in zijn hart kijkt en iets over heeft voor een ander?

Want wanneer dat zo is krijgen we Amerikaanse toestanden waarbij al het goede voor anderen wordt overgelaten aan liefdadigheidsinstanties maar waar zeer zeker ons belastinggeld niet aan besteed mag worden, ook al is een regering vaak meer bij machte om ontwikkelingshulp op de juiste manier op de juiste plaats te krijgen. Ik denk dat we als Nederlanders bewuster in ons hart moeten kijken door het hele jaar heen, dan enkel met Kerst en van deze persoonlijke kerstwens hoop ik dan ook van harte dat hij uitkomt.

Kan Mildura jouw Atlantis worden?

Navigatie

We kunnen niet meer zonder navigatiesysteem. Iedereen heeft er een en we gebruiken hem zelfs al voor straten in de eigen stad en ritjes naar het werk. We volgen hem blind en vertrouwen op hem dat vaak geen kaart of gezond verstand meer gebruikt wordt. Je herkent ze vaak ook in het verkeer, twijfelachtig gedrag wanneer de navigatie aangeeft: ‘herberekenen’.

In Australië waarschuwt men voor levensgevaarlijke kaarten. Levensgevaarlijke kaarten? Ja, Apple gebruikt levensgevaarlijke kaarten, het plaatsje Mildura blijkt op deze kaarten 70 kilometer verder naar het zuiden te staan. Dit betekent dat als je deze kaart aanhoud, je midden in park Murray Sunset waar het 46 graden Celsius kan worden en waar geen water beschikbaar is. De politie heeft al verschillende automobilisten moeten redden waarvan sommige al 24 uur vast zaten. Allemaal mensen die hun lot volledig in handen hebben gelegd van de navigatiesoftware, zonder andere kaarten of bronnen te raadplegen alvorens hun reis te beginnen.

Nu zal het in Nederland niet zo’n vaart lopen, water is overal en van deze temperaturen kunnen we slechts dromen. Maar het gevaar is wel dat we straks niet meer kunnen zeggen hoe we naar Amsterdam of Groningen moeten rijden. Wanneer de navigatie ons in de steek laat gaan we verdwalen in ons eigen, kleine kikkerlandje, alle topografielessen en atlasopdrachten ten spijt.

Ik krijg vaak te horen dat ik ouderwets ben, doordat ik met een paar kaarten op zak met de motor heel Europa doortrek, zonder navigatie dus. Maar ik weet wel dat ik zelf bewust ben van waar ik ben, hoe ik daar ben gekomen en waar ik naartoe wil, al rijd ik dan wel eens een paar kilometer om. Voor mij zal Mildura dan ook nooit een Atlantis worden. De vraag die je jezelf dan ook zou moeten stellen, wat ben je liever, ouderwets of onwetend?

Sneeuw op de loer, Nederland in rep en roer.

Nederland, ons koude kikkerlandje met koek en zopie, de elfstedentocht, een groot aantal dorpse schaatsbanen, de witte kerst idealen, kortom, het land dat door de inwoners zelf in één koude adem genoemd wordt met het woord WINTER is in rep en roer. Er staat immers weer echt winterweer voor de deur, te weten sneeuw en kou. Hoewel van een elfstedenkoorts nog geen sprake is, is Nederland op de vooravond van een ‘witte dag’ al in verkleumende chaos. Is Nederland zijn oude winterse waarde, cultuur en kunde aan het verliezen of is deze historische en legendarische ‘Hollandse Winter-mythe’ keer op keer een koude douche?

De ANWB, het KNMI en het NOS journaal zijn stuk voor stuk oer-hollandse ijkpunten in onze samenleving. Reeds zo oud als de gemiddelde Nederlander weet, maar wanneer men de afgelopen dagen de berichtgeving van deze instanties heeft gevolgd weet dat ze meewerken aan de teloorgang der Nederlandse cultuur, men voorspelt immers de sneeuw, op zich een goed teken, maar men praat vooral over de ellende en de chaos. Dit terwijl wij als Nederlanders toch juist gewend zijn aan koude winters. De hel van 63, de hongerwinter, de verplaatsing van hollandse legers per schaats tijdens de inval van Franse troepen in 1794, het zijn stuk voor stuk pijlers uit een roemrijke Hollandse historie. Maar wie nu, en zeker de komende dagen, naar Nederland kijkt ziet hier niets van terug. Men adviseert binnen te blijven en wie vandaag in de supermarkten keek zag een drukte waar de Kerstboodschappen van dit crisisjaar nog maar aan moeten zien te tippen. Het enige roemrijke historische moment dat hier uit voort zou kunnen vloeien lijkt mij dan ook:” Verschrikkelijke sneeuwstorm zorgt voor korte economische opleving in crisistijd”. Maar daar is dan ook echt alles mee gezegd.

De NS, de Hollandse vervoerder van weleer, laat een aangepaste dienstregeling rijden om de treinen op tijd te laten rijden maar kan vooraf al beloven dat er alsnog treinen niet op tijd gaan komen. Ook een organisatie die al sinds 1917 te maken heeft gehad met ‘den Hollandschen winter’ en hier nog steeds niet mee om kan gaan. Wanneer je vervolgens naar landen kijkt waar echt zware winters te verwachten zijn, lees Zweden, Noorwegen etc., dan zie je dat daar geen dienstregelingswijziging is en dat de treinen gewoon op tijd rijden. Wanneer er zware sneeuwval is worden oude stoomlocomotieven in gereedheid gebracht om de rechte, roestige rails sneeuwvrij te krijgen. Enkele jaren geleden is de NS nog gevraagd waarom zij dit niet toepasten, ‘het kost een halve dag om deze op stoom te krijgen’ was het credo. Die voorbereiding is natuurlijk ellendig lang voor een vervoersbedrijf wat 3 dagen voor de sneeuwval al wel een aangepaste dienstregeling aan kan kondigen. Al denkend beginnen we steeds meer te begrijpen waarom de winter van ’63 zo’n hel moet zijn geweest….

Al met al kunnen we niet meer doen dan afwachten en ons morgen in de chaos storten, want gelukkig zit er nog een stukje oud-Hollandse historie in onze moderne cultuur. De werkende jan-met-de-pet zal morgenvroeg zijn jas aantrekken, zijn fiets of auto betreden en het duel met koning winter onbevangen en vol doorzettingsvermogen aan gaan. Hollandser kun je het niet krijgen en heel veel kouder waarschijnlijk ook niet.

ns_winter-detail

 

 

 

De waarheid over de waarheid

De waarheid is hard. Een bekend Nederlands gezegde dat keer op keer zichzelf bewijst waar te zijn. Maar wat is nu eigenlijk de waarheid en wanneer is iets waar? Iets kan namelijk pas ‘hard’ zijn wanneer er iets ‘zachts’ tegenover staat. Dit zou in dit geval betekenen dat liegen zacht is. Wanneer bovenstaand gezegde dus de waarheid zou moeten spreken zou er letterlijk moeten staan: De waarheid is hard, omdat liegen zacht is. Maar dit is dan niet waar aangezien liegen keer op keer bewijst kei hard aan te komen. Alleen al het feit dat de waarheid niet compleet is maakt haar tot een leugen.

Er was gisteren een film op tv waarin iedereen altijd de waarheid sprak getiteld ‘The invention of lying’. Hoewel deze film nog slechter was dan een gemiddelde film met Leslie Nielsen, echt waar, heeft hij mij wel aan het denken gezet. Want in deze utopische wereld met een hoog waarheidsgehalte was lang niet iedereen gelukkig. Dit ondanks dat we er allemaal van overtuigd zijn dat je met de waarheid het beste af bent. Dat is immers de enige rede waarom we er naar streven om zoveel mogelijk de waarheid te spreken, een leugentje om bestwil daargelaten.

Het is juist dit ‘leugentje om bestwil’ dat de waarheid in twijfel trekt. Het is uiteindelijk wat je gelooft dat waar is waarmee je het beste af bent, of dit nu een leugen is of niet. Dit was in WOI al zo. Je was geestelijk stukken beter af als je aan het thuisfront te horen kreeg dat je zoon/man/vader in de strijd om het leven was gekomen dan dat hij door eigen vuur was gefusilleerd omdat hij niet terug naar het front durfde. Het feit blijft onveranderd, hij is overleden, maar wanneer je de leugen voor waar aan neemt is het stukken beter te verwerken dan wanneer je voor de waarheid gaat.

Elke criticus, en dus wellicht u ook, zou nu zeggen dat ik niet de waarheid spreek omdat de waarheid op feiten gebaseerd is en dat iets waar is omdat je het door middel van feiten kunt bewijzen. In weze is dit al niet waar. Maakt het feit dat de zon opkomt tijd tot waarheid? Nee, de tijd is een gezamenlijk afgesproken leugen die ook nog eens in verschillende delen van de wereld anders is, hoewel toch overal de zon op komt. Maakt het feit dat we in Nederland één van de grootste hypotheekschulden ter wereld hebben ons tot een arm land? Nee, we blijven tot de rijkere landen van de wereld behoren. Beide zijn feiten, maar wat is dan de waarheid?

Religie leert ons in deze iets belangrijks. Hoewel de vele godsdiensten pretenderen de absolute waarheid te verspreiden, kunnen zij dit niet bewijzen. Als volgeling van het agnosticisme twijfel ik ook daadwerkelijk aan het bestaan van een god, maar dit geeft mij wel een kritische en objectieve blik op religie waardoor mij één ding opvalt. Vele gelovigen worden ontzettend gelukkig van hun geloof, terwijl je over de waarheid ervan kunt twijfelen. Vertrouwen in jezelf en je geloof maakt dat het jouw waarheid wordt, ook al is het misschien wel een leugen.

Men zou dus niet altijd de waarheid na moeten streven, maar veel meer het gevoel en het geluk. De waarheid is iets waar je in moet geloven want de waarheid zal immers nooit meer zijn dan een incomplete leugen of een volstrekt onbekende factor. Dat is pas de waarheid spreken.

Greenhorn

Weet u, beste lezer, wat een Greenhorn is? Dit is een legendarische openingszin uit een al even legendarische serie boeken welke ik als jonge jongen verslond. Winnetou, het grote Apache opperhoofd. Ik heb deze serie altijd gezien als de beste jeugdboeken die ik ooit gelezen heb en daardoor heb ik altijd de verwijzing van de opening van het boek, de uitleg van een Greenhorn, naar het feit dat je aan het begin stond van een uitgebreid verhaal waar je nog niet bekend in bent onthouden en gewaardeerd. Greenhornbetekent namelijk zoveel als ‘groentje’ en zo voelde het ook als je aan het boek begon.

Ook gisterenavond voelde ik mij een Greenhorn. In een niet nader te noemen druk bezochte kroeg in Tilburg heb ik kennis mogen maken met het ineffectieve, platonische,  liefdesspel der moderne mensheid. Het was mij eerder nooit opgevallen dat onze moderne paringsrituelen totaal geen weerspiegeling zijn van onze ontwikkelde maatschappij. De gehele avond lang heb ik mij dan ook verbaasd, verwonderd en zeker ook vermaakt.  Ik heb gepoogd een zo objectief mogelijke waarneming te maken, de Greenhorn-status in welke ik mij bevond hielp hier in mee. Als blanco vel zijn alle indrukken die op je afkomen in hun puurste vorm.

Mannetjes en vrouwtjes beginnen het paringsritueel in ongeveer dezelfde vorm. In cirkels van grotendeels dezelfde sekse nuttigt men zo snel mogelijk, zo veel mogelijk alcoholische dranken om van de vele menselijke remmingen af te komen. Al snel vallen de bezette exemplaren op, zij hebben immers geen noodzaak om zich een ‘prooi’ meester te maken en deze laten dan ook de schaamte eerder vallen. Het echte spel is nu begonnen, de vrije exemplaren zijn grotendeels bekend, maar om te kunnen kijken welke exemplaren het best passen zijn de omgevingsgeluiden belangrijk. Zuid-Koreaanse klanken en tekst lijken bij uitstek geschikt en houterig bewegend op de “Gangnam style” schuifelen de bezwete en bedronken exemplaren van verschillende geslachten langs elkaar af. Wanneer de schuivende aanrakingen positief worden beantwoord ontstaat een kritiek moment, een gesprek. Wanneer ook dit een positief vervolg heeft, pas dan is er kans op een verdere ontwikkeling van een relatie met paring als uiteindelijk gevolg. Uiteindelijk heb ik bij de ruim 300 testexemplaren van gisteravond 1 poging met mogelijk positief gevolg zien ontstaan. Ineffectiviteit ten top! De uitspraak dat ‘echtgenoten écht genoten hebben als echtparen écht paren’ is voor mij ineens een stuk helderder. Het kost immers nogal wat moeite.

Ik wil in deze bescheiden analyse geen mening hebben, die is aan u, de lezer, die inmiddels geen Greenhorn meer is op dit gebied. Feit is wel dat ik mijn relatie door dergelijke avonden meer ga waarderen. Mijn relatie uit het pre-Gangnam style tijdperk die op een verjaardag zijn ontstaansgeschiedenis heeft, in een tijd waarin we beide nog Greenhorns der liefde waren, is iets waar ik nu ineens veel trotser op ben.

 

 

Ik was eigenlijk geen kind meer

Als overlevende van de kampen Vught, Westerbork, Auschwitz en Buchenwald spreekt de 85-jarige Ernst Verduin op 20 november tijdens de lampionnentocht in Vught als gastspreker. Op deze dag van de rechten van het kind wordt met deze tocht het kindertransport van juni  1943 herdacht. Een transport waar de heer Verduin, met geluk, geen slachtoffer van was.

Door Bram Coppens

De lampionnentocht in Vught is ter nagedachtenis aan het kindertransport van 1943 uit Vught. Wat vindt u van dit initiatief?
Dit vind ik een goed initiatief.  Het is belangrijk dat dit soort herdenkingen georganiseerd worden, zeker omdat de tocht door kinderen gelopen wordt. Er moet altijd verteld blijven worden wat discriminatie met je doet, want discriminatie is nog altijd actueel. Denk bijvoorbeeld aan de Roma in Oost-Europa. Ik probeer hier zoveel mogelijk aan mee te helpen door het vertellen van een persoonlijk verhaal. Voor kinderen, maar eigenlijk voor iedereen, is dit belangrijk, omdat het iets is waar ze zich mee kunnen verbinden. De geschiedenisles op school is vaak te algemeen.

Wat doet het met je om als kind in een kamp te moeten leven?
In de eerste plaats wil ik hierover zeggen dat ik eigenlijk geen kind meer was. Dit kwam door alles wat je al gehoord had. Ik kwam uit een gezin met een moderne opvoeding en ik mocht dan ook overal bij zijn. Daarnaast had ik al veel van de oorlog meegemaakt. Bij kennissen merkte ik op dat de huiskamer ineens korter was. In de geheime ruimte erachter was illegale zendapparatuur geplaatst. “Mondje dicht Ernst”, kreeg ik dan te horen. Vanaf het moment dat we opgepakt waren zei mijn vader dan ook, “vanaf nu ben je op jezelf aangewezen, we zullen wel uit elkaar gehaald worden”. Tot onze verbazing gingen we niet naar Westerbork, maar naar Kamp Vught. Er was daar een slecht georganiseerde keuken, te weinig eten, ondrinkbaar drinkwater, een riool dat niet op orde was en er waren bevroren waterleidingen. Daar heb ik geleerd wat honger was. De enige reden dat ik dit heb kunnen verdragen was mijn geharde opvoeding. Ik was inmiddels wat gewend.

Wat weet u nog van het kindertransport in juni 1943?
Het lijkt alsof ik de herinnering van het kindertransport uit mijn geheugen verbannen heb.  We wisten namelijk dat de weggevoerde kinderen vergast gingen worden, omdat een SS-er was geweest die letterlijk vertelde wat je te wachten stond in Auschwitz-Birkenau. Hij vertelde ook dat vergassen lang duurde, het duurde soms wel 20 minuten voordat je stierf. Je kon het zelfs overleven, maar dan werd je alsnog doodgeknuppeld. Later bleek dat de enige reden dat ik niet met dat transport mee hoefde was dat ik in dezelfde maand als het transport 16 werd, dan hoefde je niet mee. Op 9 juni 2012 is hiervan op Kamp Vught nog een herdenking, waarvoor ik iedereen uitnodig die bij te wonen.

Later bent u alsnog via Westerbork naar Auschwitz getransporteerd. Hoe is dit alsnog gekomen?
In september 1943 moesten mijn zuster Wanda en ik naar Polen, ondanks het feit dat mijn moeder één van de drie kampleidsters in het Joodse vrouwenkamp was en dus enige invloed had. Bij het afscheid vertelde onze moeder dat het de wraak van een SS-er was, omdat mijn moeder zijn avances geweigerd had. Mijn vader was in Vught barakleider in het Joodse mannenkamp maar was toen al overgeplaatst naar een sub-kamp bij Venlo en heeft hier dan ook niets tegen kunnen doen.

Tijdloos

De klok tikt naar 10 voor half 12, althans de helft van de klok. Fantastisch mooi, een dubbelzijdige stationsklok welke er voor zorgt dat je aan beide kanten altijd de tijd kunt zien. Echter nu tijdelijk even niet, de tijd van de ene kant van de klok is vandaag tijdig (lees 5 voor 2) gestopt met de tijd aangeven. Een kwestie van tijd voor dat de ander het begeeft zou je zeggen? Als je het puur op deze klok zou bekijken is dat maar voor de helft zeker. Wat wel een kwestie van tijd gaat worden is het maken van de helft van dit tijdswaarnemend instrument, daar heb ik voorlopig nog geen tijd voor namelijk. Dat krijg je, met een meer dan voltijd baan. Maar goed, dit tijdelijk intermezzo rekt enkel tijd, welke ik dus al zo weinig heb. Wellicht weerspiegelt de klok mijn leven, het voelt immers nu of ik maar de helft van de tijd heb. Maar tijd om ter zake te komen!

Na een prachtig artikel van een oud studiegenoot deze middag op deze site, kwam de inspiratie in mij naar boven dat het tijd werd om ook te gaan bloggen! Bloggen is van deze tijd namelijk. Alhoewel, of het enkel en alleen bloggen wordt zal de tijd leren, maar ik denk van niet. Veel meer zoek ik een medium om de tijdigheid van mijn artikelen tot een tijdloos niveau te tillen. Internet blijkt hiervoor een prachtig instrument, als iets eenmaal op internet staat, dan staat het altijd op internet! Tenminste, dat zeggen ze altijd. Aangezien ik nu na lange tijd weer een tijdje voor een krant schrijf, hobbymatig, kwam ik tot de conclusie dat al mijn werk daartoe absoluut tijdig was. In een weekblad is immers alles maar een week bij de tijd. Wanneer de nieuwe editie verschijnt is al het voorgaande uit de tijd. En dat terwijl mijn studie er voor zorgde dat ik juist alles wat uit de tijd was in de huidige tijd relevant moest maken. Het is daarom denk ik, dat ik deze blog opstart. Die tijdloze drang om tijdelijkheid te bestrijden. Ik ga dus ook, tussen het ‘bloggen’ door, een deel van mijn artikelen hier plaatsen. Niet alles, enkel wat de tijdloosheid van internet waardig is.

Wie gaat daar dan over hoor ik je al een tijdje denken? In eerste instantie ikzelf, ik maak de subjectieve selectie van tijdloosheid en in weze maakt dat mij tot een soort godheid welke besluiten mag nemen over het tijdelijke of tijdloze leven der woorden. Maar ook jij/u/jullie. Want immers, wanneer mensen geen tijd steken in het lezen is de tijdloosheid van artikelen, blogs en misschien ook poezie van tijdelijke aard in de beperkte fantasie der auteur. Maar wanneer woorden gelezen worden en er over nagedacht wordt, dan pas zal tijdloosheid waarde hebben omdat mensen de tijd er voor hebben genomen. De tijd om waarde te hechten aan hetgeen een auteur schrijft, een dichter dicht en een blogger blogt. Tijdloosheid hangt dus af van meerdere mensen in een tijdelijke overeenstemming.

De tijd verstrijkt, het is nu voor de helft 10 over half 12 en dat wil zeggen dat het tijd wordt om te stoppen. Denk over bovenstaande eens een tijdje na, dat moet ik ook denk ik, dan zal ik morgen de tijd nemen om een artikel wat reeds gisteren in tijdigheid is verzonken, een tijdloze waarde toe te kennen.