Mijn deelname aan de Sweek – korte verhalen wedstrijd #Microvlucht.
De telefoon verstoorde ruw de bijna ademloze stilte die deze ochtend de boventoon leek te voeren. Was het dan eindelijk zo ver? Zouden dit de verlossende woorden zijn? Zou ze na al dat lange wachten nu een positieve uitslag krijgen? Het zou een enorme opluchting zijn. Alle stress weg, alle ellende weg en weer een fijne toekomst in het verschiet. Haar man zou dolgelukkig zijn. Hij had de laatste tijd zo zijn best gedaan om haar gerust te stellen. Maar ze zag zijn zorgen. En ze zag dat hij het liever niet met anderen deelde. Hij leek voor het onderwerp weg te vluchten, alsof het zijn schuld was. Maar zij gaf hem in elk geval niet de schuld. Het was hun gezamenlijke levensstijl die debet was geweest aan deze situatie. Een situatie die hun hele leven inmiddels beheerste. Het leek een sluipmoordenaar, die zijn prooi langzaam maar zeker leek dood te spelen. Met dit in gedachte nam ze de telefoon op. “Van Breukelen Incasso’s, goedemorgen”, klonk daadkrachtig aan de andere kant van de lijn. Verschrikt drukte zij het telefoontje weg, pakte haar laptop en ging vluchtig op zoek naar de loterij-uitslagen. De jackpot bleek weer niet gevallen…