Zaterdagavond in Tilburg centrum. De klok slaat half twee in de nacht, ik neem een laatste slok, zet mijn lege glas op de bar en begeef mij naar het toilet van de horecagelegenheid waar ik mij bevind. Een licht penetrante lucht van die avond veelvuldig gebruikte urinoirs treed mij tegemoet wanneer ik de klapdeur van het herentoilet open duw. Ik kijk naar links en de deur van het zitgedeelte van deze ruimte blijkt, zoals dat eigenlijk altijd lijkt te zijn bij een café-toilet, op slot te zitten. Rechts zie ik drie urinoirs en ik besluit de linkse te kiezen. Meteen komt er een tweede kale man op sportschoenen de toiletruimte binnen, welke de meest rechtste urinoir tot zijn werkterrein verkiest. Al snel ontstaat er een soort gesprek. De rechtse meneer gaat duidelijk af op vooroordelen en schat mij in als iemand die één en al oor is voor zijn verhaal. “Nederland gaat hard achteruit en het is allemaal de schuld van die vluchtelingen” was de kern van zijn verhaal. Tijdens zijn relaas besluit ik mij op belangrijkere zaken te richten. Ik mompel enkel dat ik hem verstaan heb. Op dat moment komt er een derde kale man de ruimte binnen, eveneens op sportschoenen. Gedwongen kiest hij het middelste urinoir. De rechtse man kijkt naar links en schat zijn kansen in. Door ons voorkomen wordt de man gesterkt in zijn verhaal. Hij hervat zijn meningsuiting en scherpt hem aan waarbij het er op neer komt dat “hij binnenkort maar eens een Kalasjnikov gaat kopen om ze een koekje van eigen deeg te geven, allemaal!” Het geluid van een doortrekkend toilet verstomd de laatste woorden van de rechtse man en hij verlaat zonder zijn handen te wassen de ruimte. De middelste man en ik kijken elkaar een kort moment zeer verbaasd aan. “Gelukkig zijn dat soort gekken de uitzonderingen” zegt hij. Waarmee ik zeker weet dat we hetzelfde geleerd hebben. Vooroordelen zijn veelal niet waar en er is zeker nog hoop. Hoop dat het merendeel van de Nederlanders gewoon vol menselijkheid zit, net als daar bij die drie kale mannen in dat Tilburgs toilet.
Categorie: Columns
Column: Rond de 30
30 in zicht. Je gaat andere prioriteiten stellen. Andere nadrukken, ideeën en langzaam schik je jezelf in het lot van… de dertiger. Zo had ik met mezelf dit jaar op oudjaarsavond een goed voornemen afgesproken. 10 kg afvallen zodat ik er komende zomer in mijn bloemetjeszwembroek en Hawaii-blouse een beetje netjes op zou staan. Toen ik na 3 dagen heftig carnaval vieren, immers kun je als bijna 30-er op dat gebied ook steeds minder hebben, de weegschaal betrad had ik nog 15 kg te gaan. Absoluut een uitdaging voor de aankomende vastentijd! 40 dagen lang mezelf onttrekken aan de geneugten des levens, het alcoholische, het zoete, het zoute en het overdadige. Om mijn doorzettingsvermogen op de proef te stellen werden er dit jaar echter prompt een aantal carnavalsdagen in deze vastentijd toegevoegd. De optocht was op de zondag na carnaval omdat het dan beter weer was! Daarnaast valt deze nu niet tegelijk met de optocht in Den Bosch en kwam het thuisfront daarom met het idee dat we die optocht tijdens het halfvasten ook wel konden bezoeken. Twee topdagen zou je denken, maar staand op die weegschaal lijken de dagen vooral topzwaar. En met die gedachte is ook mijn vasten-plan redelijk in het water gevallen. Helaas biedt sporten ook niet meer het soelaas dat je er van zou verwachten. Mijn avonden op de bank zijn heiliger dan die op het sportveld. Bij dit schrijven heb ik me er ook maar bij neergelegd. Ik loop deze zomer liever 3 weken voor schut op het strand, dan dat ik mezelf 11 maanden in het zweet loop tijdens het sporten. Het lot van de dertiger.
Gepubliceerd in ‘t Lantaerntje van februari 2016
Tegen-stelling
‘Newsflash: Russisch vliegtuig neergestort in Sinaïwoestijn.’ En het enige wat ik kon denken was het verschrikkelijke nieuws dat nu bij de families van 224 mensen gebracht moest worden. Deze mensen verliezen in één klap plotseling hun broers, zussen, vaders, moeders, kinderen, opa’s, oma’s, neven, nichten, vrienden en/of vriendinnen. Het is een gebeurtenis die je niemand toewenst en mijn hart is bij die mensen om hun verlies te verwerken.
Uit interesse in het de oorzaken van de crash ben ik aan het doorklikken gegaan op verschillende websites. Uiteindelijk ook op social media. Wat ik daar aantrof vond ik hoogst opmerkelijk. Allerlei mensen leggen links met de ramp die Nederland vorig jaar trof, de MH17. Uitspraken als ’karma’, ‘je verdiende loon’, ‘eerst wij resultaten en daarna jullie pas’, om de minst erge reacties maar eens te noemen. Een mentaliteit waarin andere minimaal hetzelfde gunnen. Een soort wraak? Terwijl we wel allemaal deelde in de nationale rouw, applaudisseerden uit respect langs de snelwegen. We weten dus wat voor een ellende het is.
En als die mentaliteit van ‘alles delen’ nu in alles zijn uitwerking zou hebben, zou ik er prima mee kunnen leven. Dat zou betekenen dat vluchtelingen gewoon welkom zijn en mogen delen in ons geluk, de kloof tussen arm en rijk stukken kleiner zou zijn, we gewoon mee mogen doen in het EK, studio sport alle sporten een podium biedt, etc. Maar, kijkend naar de vluchtelingenkwestie, is het juist zo dat veel mensen hen dat geluk niet gunnen!
In ons land is het helaas steeds meer een soort egoïsme wat ons mensen laat verzuren en verbitteren. In sommige gevallen zo erg dat je jezelf er voor gaat schamen om in Nederland te wonen. Daarom op deze tegenstelling een tegen-stelling. We zouden allemaal elke dag iets goeds moeten doen/zeggen over een ander. En hoe ‘vreemder’ die ander is, hoe beter. Dan kunnen we hopelijk weer eens trots worden op ons land en haar bevolking.
Wat mijn vak de moeite waard kan maken….
Onderwijs is soms geven soms nemen. Zo mochten 3 leerlingen van een kader 4 klas naar aanleiding van hun hulp aan de kerstviering 1 volledige les naar eigen inzicht inplannen, onder een aantal voorwaarden natuurlijk. Vandaag brak de dag aan, vooraf kwamen ze toestemming vragen om een film te kijken. Hoewel het niet van enige orginaliteit getuigt heb ik er op zich geen problemen mee, zo lang het geen horror is.
Maar dan de verbazing. Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar plots komt men met een film waarin een racisctische moord de centrale spil van het verhaal blijkt te zijn. Waar goede doelen, goed doen en de ethische kant van de opvang van kansarme jongeren de binding zijn die de film tot een ijzersterk geheel maken. Wat ook nog eens volledig binnen de grenzen van het vak Levensbeschouwing past en waar het huidige thema (levensvragen en God) prima aan vast te koppelen zijn. Wat dus ook in het nagesprek van grote meerwaarde is. Dit soort momenten doet me goed, het leert mij dat mijn vak, mijn werk maar bovenalles mijn klassen er toe doen! Dit leert mij dat leerlingen prima weten wat belangrijk is in het leven, prima in staat zijn om zaken in perspectief te plaatsen en om uiteindelijk met een goede visie in het leven te staan. Dit is nou een van de aspecten, die mijn vak de moeite waard maakt.
Supermarkten open op eerste Kerstdag
Met veel plezier lees ik dagelijks online-kranten van een divers pluimage, met in het bijzonder de reacties welke onder aan dergelijke artikelen gegeven kunnen worden. Nu viel vandaag mijn oog op het bericht dat dit jaar 2 keer zo veel supermarkten de deuren open gooien op eerste kerstdag, dit in vergelijking met vorig jaar. Dat zou neerkomen op het openen van 4300 supermarkten in heel Nederland. Een trend volgens de uitgekozen trendwatchers. Volstrekt belachelijk volgens mij.
Kerst is één van de weinige momenten dat het gros van de mensen nog echt vrij is, los van het feit dat sommige het misschien niet heel erg vinden om te werken. Het is een momentje van tijd voor elkaar, tijd voor rust, tijd voor bezinning en misschien ook nog wel tijd voor gezelligheid. Een argument dat mensen het nu eenmaal makkelijk vinden om op eerste kerstdag nog wat boodschappen te doen, raakt natuurlijk kant nog wal. Dat had je op de dag voor Kerst, het weekend voor Kerst etc. ook nog wel kunnen doen. En er is natuurlijk geen mens overboord wanneer je een keertje een kleine boodschap niet hebt. Dit is overigens mijn algehele mening over het groteske aantal zondag openstellingen van winkels en supermarkten. Wanneer dit echt een probleem is, is het misschien een mooie gelegenheid om toch eens een deurbel bij de buren te laten rinkelen. Het is immers Kerst en mensen hebben best iets over voor anderen.
Mooie argumenten die vanuit de bevolking (lees: internetreacties) komen zijn bijvoorbeeld dat we in een vrij land leven en dat je dan vrij moet kunnen zijn in wanneer je boodschappen doet en wanneer je werkt. Al lijkt het mij toch een mate van dwang wanneer een manager van een (middel)groot concern in Nederland vindt dat zijn/haar filiaal op eerste kerstdag open moet zijn, dat er dan mensen moeten werken. Hij of zij zelf waarschijnlijk niet.
Ook lees je terug: “het is toch vrije markt, vraag en aanbod”. Dit is natuurlijk slechts deels waar. De grote concerns bepalen dergelijke zaken, de detailhandel kan hier onmogelijk tegen concurreren dus van een vrije markt met gelijke kansen is geenszins sprake. Dat we dus niet zitten de wachten op de veelal duurdere detailhandel is daarbij ook geen steekhoudend argument, gezien het feit dat daar kwaliteit veelal de boventoon voert. Het vlees van mijn plaatselijke slager en het brood van mijn plaatselijke bakker zijn beide lekkerder en verser dan dat uit supermarkten, tevens is de herkomst en kwaliteit bekend. Daar er in de vleesschappen van verscheidene supermarkten nog al eens fouten aan het licht zijn gekomen. En daarnaast, waar geen aanbod is, komt de vraag ook niet in beeld.
Tot slot nog het punt van traditie. Is eerste kerstdag niet een oeroude West-Europese traditie en dus ook een Nederlandse! Terwijl aan de ene kant geheel Nederland van grote schande spreekt wanneer een traditie rond 5 december een kleine wijziging zou kunnen krijgen voor de mensen die het feest niet vieren, wordt het kerstfeest voor alle mensen verloochent en weggehoond door eenieder die in de vraag voorziet. Want waar geen vraag is, komt ook geen aanbod. Fijne kerstdagen allemaal!
Pluk de dag
Beste lezer, op het moment dat ik dit zit te typen beleef ik een momentje van ultiem geluk. “Om 8 uur ‘s ochtends?”, hoor ik u denken. Ja inderdaad, om 8 uur ‘s ochtends. Ik hoef, vanwege een afspraak in de buurt, namelijk nog niet weg. Buiten is het guur, regenachtig en nog donker terwijl ik heerlijk warm met een kop koffie en een badjas aan voor de raam zit. De dagelijkse haast die woon-werk verkeer heet, raast met 70 km/h in een 30-zone aan mij voorbij terwijl ik mijn voeten omhoog leg en mijn hoofd tegen de rugleuning. Lekker de radio aan en in een relaxed uurtje rustig de dag en de week beginnen. Pluk de dag, een boodschap die in de haast en kerstdrukte van de decembermaand zeker geen flater slaat. Geluk zit hem nu eenmaal in de kleine dingen. 
Geluk bepaal je zelf!
2 januari, een dag waarop je reeds vele gelukwensen achter de rug hebt en waarop er nog vele gelukwensen zullen volgen. De eerste weken van januari barsten van de beste wensen, maar helpen ze en word je er ook echt gelukkiger van? Wanneer je er over nadenkt niet. Het moment waarop je je afvraagt of je gelukkig bent is immers het moment waarop je stopt het te zijn, aldus John Stuart Mill.
Dus bij elke gelukwens aan het begin van het nieuwe jaar hoort een schaduwzijde. Word je op 1 januari er nog door overstelpt, op 2 januari begint de reflectie. De eerste tekenen van de afbrokkeling van de goede voornemens zijn een feit en in het vooruitzicht liggen de donkere en koude maanden januari en februari. Dat is nog eens geluk hebben.
Maar toch kun je je geluk deels zelf bepalen. Wanneer je bij de pakken neer gaat zitten en blijft reflecteren over jezelf en je huidige positie, kun je niet vooruitkomen. Je reflectie moet een basis zijn voor de toekomst. Je erkent je sterke en zwakke punten en gaat dan door. Denk daarbij ook niet aan de dingen die je moet, zoals het moeten stoppen met roken of het meer moeten gaan sporten. Maar denk vooral in de dingen die je graag wilt en waar je aan het eind van dit nieuwe jaar graag wilt staan. Vergelijk jezelf met de ik die je gisteren was en werk toe naar de ik die je wilt zijn. Dat is het beste voornemen dat je je voor het komend jaar kunt stellen.
De jaarwisseling wordt zeker geen feestje
Oud en Nieuw wordt dit jaar zeker geen feestje. Niet enkel vuuwerkvandalisme, dronkemanschap en kwalijke vuurwerkongelukken zullen hier voor zorgen, maar daarnaast ook de vooruitzichten op komend jaar en de terugblik op afgelopen jaar. Nee, de jaarlijkse jubelstemming kan beter achterwege blijven wanneer je kritisch naar de situatie kijkt.
Om te beginnen is de oudejaarsnacht natuurlijk al jaren geen ‘feestje’ meer maar lijkt het meer op een burgeroorlog. Het vuurwerk moet zo zwaar en illegaal mogelijk zijn. Hoe meer er kapot gaat, hoe ‘leuker’ de nacht. Dieren moeten zich niet aanstellen of moeten maar opgesloten worden in plaats van in de wei staan, maar misschien nog wel het ergst, we tarten alle NAVO wetgeving omtrent hulpverleners in oorlogsgebied en slaan ze het liefst in elkaar. Maar wanneer er een stem opgaat om vuurwerk af te schaffen wordt deze resoluut de kop ingedrukt, het is immers zo’n mooie traditie.
De terugblik op het jaar, in aanloop naar de jaarwisseling, is in tegenstelling tot bovenstaande dan weer een mooie traditie. Maar ook dit jaar is er weinig moois om op terug te kijken. Economische malaise, politieke crisis, maatschappelijke onvrede, sportieve tekortkomingen, verschrikkelijke incidenten en ongelukken tekenen 2012. Een jaar wat in veel opzichten negatief te de boeken in zal gaan.
Dan de volgende mooie traditie in deze rij, de vooruitblik op 2013 waarin wij iedereen het beste wensen. Helaas zijn de vooruitzichten niet al te positief te noemen. Het jaar van de bezuinigingen, de crisis die voortduurt, de stijgende zorgkosten en de leeglopende pensioenfondsen. Zelfs als getrainde weerman zou je deze voorspelling niet vrolijk over kunnen brengen.
Met dit in mijn gedachte wil ik toch al mijn lezers een prettige jaarwisseling toewensen en ik hoop voor iedereen het beste in 2013. Zorg dat je de komende weken alle beste wensen ter harte neemt, we zullen ze nodig hebben…
Hartelijk welkom bij Serious Request
Let’s hear it for the babies! De hartenkreet van 3fm Serious Request, dé inzamelingsactie van het jaar. Inspelend op het ideale kerstgevoel wordt de goedhartige kant van het Nederlandse volk duidelijk op een manier waar niemand omheen kan. Maar tegelijkertijd laat dit programma zien hoe tweeledig wij Nederlanders zijn en dat de Nederlander evengoed harteloos kan zijn.
Wanneer je politieke peilingen bekijkt wil elke Nederland grandioos bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking. De consensus is dat wanneer we het zelf minder goed hebben, we naar harte lust kunnen snijden in het budget voor ontwikkelingshulp. Al hebben mensen het in andere delen van de wereld nog zoveel slechter dan wij, eerst moet in Nederland alles hartelijk floreren om hier aandacht en moeite aan te besteden.
Echter, wanneer tegen het eind van het jaar 3fm’s Serious Request begint is niets ons te gek. Langs alle kanten proberen we geld in te zamelen voor een prachtig goed doel en hoe hoger het ingezamelde bedrag is, hoe blijer we hier van worden. De meest krankzinnige acties worden bedacht en haast elke Nederlander is op een of andere manier van harte bereid zijn steentje bij te dragen. Is het feit dat we er dan zelf tenminste een goed gevoel en vermaak bij hebben dan echt de enige rede dat de Nederlander diep in zijn hart kijkt en iets over heeft voor een ander?
Want wanneer dat zo is krijgen we Amerikaanse toestanden waarbij al het goede voor anderen wordt overgelaten aan liefdadigheidsinstanties maar waar zeer zeker ons belastinggeld niet aan besteed mag worden, ook al is een regering vaak meer bij machte om ontwikkelingshulp op de juiste manier op de juiste plaats te krijgen. Ik denk dat we als Nederlanders bewuster in ons hart moeten kijken door het hele jaar heen, dan enkel met Kerst en van deze persoonlijke kerstwens hoop ik dan ook van harte dat hij uitkomt.
Kan Mildura jouw Atlantis worden?
We kunnen niet meer zonder navigatiesysteem. Iedereen heeft er een en we gebruiken hem zelfs al voor straten in de eigen stad en ritjes naar het werk. We volgen hem blind en vertrouwen op hem dat vaak geen kaart of gezond verstand meer gebruikt wordt. Je herkent ze vaak ook in het verkeer, twijfelachtig gedrag wanneer de navigatie aangeeft: ‘herberekenen’.
In Australië waarschuwt men voor levensgevaarlijke kaarten. Levensgevaarlijke kaarten? Ja, Apple gebruikt levensgevaarlijke kaarten, het plaatsje Mildura blijkt op deze kaarten 70 kilometer verder naar het zuiden te staan. Dit betekent dat als je deze kaart aanhoud, je midden in park Murray Sunset waar het 46 graden Celsius kan worden en waar geen water beschikbaar is. De politie heeft al verschillende automobilisten moeten redden waarvan sommige al 24 uur vast zaten. Allemaal mensen die hun lot volledig in handen hebben gelegd van de navigatiesoftware, zonder andere kaarten of bronnen te raadplegen alvorens hun reis te beginnen.
Nu zal het in Nederland niet zo’n vaart lopen, water is overal en van deze temperaturen kunnen we slechts dromen. Maar het gevaar is wel dat we straks niet meer kunnen zeggen hoe we naar Amsterdam of Groningen moeten rijden. Wanneer de navigatie ons in de steek laat gaan we verdwalen in ons eigen, kleine kikkerlandje, alle topografielessen en atlasopdrachten ten spijt.
Ik krijg vaak te horen dat ik ouderwets ben, doordat ik met een paar kaarten op zak met de motor heel Europa doortrek, zonder navigatie dus. Maar ik weet wel dat ik zelf bewust ben van waar ik ben, hoe ik daar ben gekomen en waar ik naartoe wil, al rijd ik dan wel eens een paar kilometer om. Voor mij zal Mildura dan ook nooit een Atlantis worden. De vraag die je jezelf dan ook zou moeten stellen, wat ben je liever, ouderwets of onwetend?