Categorie: Gedichten

Desolaat

In deze desolate wereld
voorzien wij veelal niet vooruit

We kijken om, we blijven vluchten
Voor datgene wat ons stuit

We denken na, we overwegen
een nieuwe aanpak, een nieuw plan

Maar beseffen ons terdege
Dat het vaak niet anders kan

In deze desolate wereld
Lijkt vaak de ondergang ons lot

Dat is waar wij tegen strijden
anders maakt het ons kapot

Is het klimaat? Is het de oorlog?
Is het armoede of juist het geld?
Is het de polarisatie? 
Of juist de apathie die telt?

Is er geen hoop? Niets te verwachten?
Is er geen tunnel met een licht?
Is het aan ons om te verwachten,
dat de mens uiteindelijk zwicht

In deze desolate wereld
rest er toch een kleine kans
Waarin wij zullen zegevieren
in het herstel, weer in balans

Een evenwicht van alle zaken
in de wereld en iedereen
Daar moet de mens zien te geraken
Zie daar, de mens, gaat samen heen


Identiteit

Als zijn tot worden is verheven
Is wie ik ben dan nog wel ik?
Of een gevolg van overleven
een leegomhulsel,
versierd met strik.

Is worden dan waarachtigheid?
want willen worden wie je bent
is wat ons allen steeds verleid,
maar wat als je jezelf
niet kent?

Is het kennen een gegeven?
van wie we altijd zullen zijn?
of is dat slechts wat we beleven,
wanneer we met onszelf
zijn

Of zijn geworden,
komt het zijn uit het verleden
Bestaat je ik vooral uit ooit
Is het tijd die we besteedde
en worden we onze ik,
nooit

Als er al zoiets bestaat, als niets
het is ons allen onbekend
het komt niet verder dan gepraat,
zonder betekenis,
dus onbestemd

Men is dus meer dan wat we zien,
Hier zijn is meer dan dat je weet.
waarmee de mens toch is voorzien
opdat dat niemand ‘ik’
vergeet

Het theater van ons leven,
maakt een acteur van elke ziel
In de coulissen zal men beven,
maar op het podium
is angst
nihil

En welke rol we zullen spelen
het lot valt ons allen ten deel

Je kunt je leven niet bestelen
geplande wonden
Worden nooit heel

Er rest ons enkel te berusten
In dat we worden wie we zijn
dat we grote dromen kusten
maar veelal leven
in het hier zijn.

Dit gedicht is voorgedragen op de kerstviering van het Fioretti College 2018

 

Een grijze kust

Vanuit een winderige duinhelling
kijk ik mistroostig neer
op de kolkende zee
een varend schip in de verte
bestemming lijkt oneindig

De wind raast en raakt
het strand, verplaatst het zand
en elke korrel
landt willekeurig

Op de plek die zijn bestemming lijkt,
die voor elke korrel anders blijkt
gestrand, bij elke windvlaag weer

Stevig en gedwee kolken de woeste golven,
alsof de kust volledig wordt bedolven
door het zoute zilte blauw
dat door donkerte de diepgang geeft
en inzicht brengen zou

Reflectie

Met een zachte bries, valt de avond
rood als een dovende roos
eigenzinnig tot de laatste druppel kleur
die het leven tekent

Gedachten voeren langs verre oorden
diepe dalen en hoge passen
maar niemand kan zeggen waarvoor,
waarom of waardoor. Of toch?

In de schaduwen van het avondlicht
ligt de reflectie van ons bewustzijn
als een lange donkere uitlijning
van de wegen die gekozen waren

Nergens ter wereld dezelfde route
en toch eeuwig dezelfde paden
op weg naar datgene wat ons allen bindt
in ons diepste mens-zijn

Wat ons verslindt in onze diepste wensen
en wat ons raken zal
recht in het hart en in de ziel
waar het spook der verroering rondwaart
en de mens voor altijd veranderen zal.

 

B. Coppens

De IJzeren Man

IJzeren Man

Lopend langs de waterkant lijkt
de zomer niet voorbij, blijkt
het water immer klotsend spiegelen
bomen in het water
herinneren, de tijd verstrijkt
steeds later

De groene bomenrand steekt
de ondergaande zon af, hij bleekt
het parelwitte zand
liggend, aan de waterkant
oneindig

Tegelijktijdig

Lijkt de pittoreske haven zich
in de verte te ontpoppen, als een wig
in het landschap, wonderschoon
maar voor eenieder zo gewoon
en ontzettend vanzelfsprekend
alledaags

Genietend in elk seizoen, zo
lijkt het leven weer als toen
men onbezonnen leven kon
zonder de smet van
verongelijkte ego’s
dat maakt de IJzeren Man
tevens tijdloos.

Gepupliceerd in dorpsblad t Lantaerntje oktober 2016

Monarchie?!

Over gouden kastelen daken
waken zonnestralen trots
Als zij het ochtendgloren raken
blaken zij vast, als een rots

Royaal ontwaken, klokken klinken
blinken borden vol ontbijt
Met diamant laten verzinken
drinken uit kelken, geen respijt

Bezinken rijkdommen dan nooit?
Ooit zal het leven minder zijn
Maar vooralsnog met kroon getooid
volgt een bloed blauwe levenslijn

Verbolgd datgene wat hij wil
Kil is de macht hem ooit ontnomen
Mening is echter zijn pupil
wil hij er ooit voor uit gaan komen?

Stil blijven dromen, geen bedrog
Toch juicht het volk steeds maar weer
Men viert het mee en vooralsnog
Toch ook weer koningsdag dit keer

Alsnog een jaar vol monarchie
zie dat wat orangisten bindt
‘t spattert gouden euforie
verblind, kritiek maakt slechtgezind

Wie het mooie er van ziet
Schiet vol met landelijk allooi
Al staan voors en tegens quitte
Geniet, de monarchie is mooi!

Gepubliceerd in dorpsblad ‘t Lantaerntje editie april 2016

Met gedachten gedicht

Afwijzing!

Terreur en haat, de wereld in shock.
Ineens zoveel onrecht
gevolg van woede en wrok.
Niet te bevatten, gewelddadig beslecht.
Geweld is geen optie, elke dood onterecht.

Dialoog!

Waarom zouden we?
‘Waarom ook niet?’
Zou het wat helpen?
‘Meer dan dit bloedvergiet!’
Is het bloeden te stelpen?
‘Velen vrezen van niet…’

Maar als we het niet proberen…
Een geweldloos gesprek.
Van en met elkaar leren,
geef elkaars mening een plek.

Maar ook,
gedachten…

Meeleven, meedenken,
bidden, huilen.
Liefdadigheid schenken,
Laat ons niet verschuilen.

Denk met je hart.
Laat liefde hier spreken.
En wij eren met smart,
allen die zijn bezweken.

en de realiteit?!

Wij zijn allen mensen,
Vrede en vrijheid groot goed,
Laat ons dat ook wensen
Wie goed doet, goed ontmoet.

Gepubliceerd in dorpsblad ’t Lantaerntje
Editie november 2015

Tijd

In tijdigheid verloren,
vergaan tot in vergetelheid.

Door tijd niets laten storen,
voor eenieder die zijn leven leidt.

Want het is de relativiteit,
van wat u rest.

De levensloop,
ultieme test.

Het doel en de manier ineen,
die richting in, daartoe, daarheen.

Maar het zal altijd tijdloos blijven,
het doel van onze levenslust.

Laat u niet door de tijd beklijven,
maar maak dat u uw leven kust.

Gepubliceerd in dorpsblad ‘t Lantaerntje
Editie oktober 2015

Als u eens wist….

Als u eens wist,
wat mensen denken.
Zou u beslist,
geen mens meer krenken.

Als u eens wist,
wat echt zou helpen.
Kon u beslist,
veel bloeden stelpen.

Als u eens wist,
niet te oordelen,
Zou u beslist,
geen mens vervelen

Als u eens wist,
zonder te zeggen,
kon ik beslist
een vriendschap leggen.

Als u eens wist,
Al dat u weet.
bent u beslist,
hij die vergeet.

 

Realiteit?!

Al naargelang het lengen van dagen,
lijkt fictie de realiteit voorbij te steken.

Gretig,
als een idolate fan op een popconcert
waarin verdrukking en verdringing
de enige weg naar ultieme beleving lijken te zijn

De
zinderende zomerzon die
met groeiende nadruk
haar tactiek der verschroeide aarde
op de zompige, volgezogen aardse klei laat neerdalen
Weet daarmee een pad te creëren,

voor flikkerende fantasieën van liefde, lust en vrijheid
die de immer banale last des levens belijdbaar lijkt te maken

Schitterend surrealisme
wat middels summiere contouren
een voorzichtige voorsprong
op de aardse echtheid weet te bieden

Een echtheid die veelvuldig en herhaaldelijk inbeukt
op jou, op jullie en op iedereen!

Als de zilte zee
met golven als mokerslagen
de strandse zandkorrels woest kust

En ze kusten…..
Feit en Fictie kusten!

Met een intens verlangen,
gestoeld op wederkerigheid en
wederzijdse afhankelijkheid.

Hij en zij
Zij en hij

En zonder dat ze het wisten,
want als ze het eens wisten…

Dan zou rechtlijnig realisme
met een secure maar vloeiende lijn
zijn sabel van schede scheiden
om met een precieze en gepaste prik
het rooskleurig hart van onechtheid te doorboren

En al

wat er dan nog is,

is waar.