Ode

Wat heb je aan een ode?
Als mans wellustig leven
nooit Utopia bereiken zal

Nee, nooit het walhalla
en te nimmer hemel op aarde
Het leven, doordrenkt van
menselijke middelmatigheid

Als een immer dorstig gedempte
waterput in niemandsland
Getekend
geketend
versleten en vergeten

Juist dan! Is een ode
amoureus als doel
in de verte
schitterend

Schoonheid van leven
daar waar iedereen haar
zien zal
Zo lang men ogen opent
en kijkt

Dan leeft er levensvreugd
geborgenheid
gelukzaligheid

Geleefd
Met een ode als baken
beklijfd, leven
geluk
vrede
verdriet

Gehoord in liederen van klasse
in prachtige proza of
stil maar levende
schilderkunsten

een ode
ooit als oordelend lofdicht opgesteld
in een vlaag van aversie tegen
vergetelheid
verdrukking en verloedering

Een ode als sublieme herinnering

Lente-ochtend

In het morgenlicht ontwaken,
Zacht zonlicht flakkert op het laken.

Op zo’n mooie lente-ochtend,
fluiten de vogels van de daken.

Je in het morgenlicht begeven,
nachtelijk dauw wordt weggedreven.

Op zo’n mooie lente-ochtend,
flaneert de spiegeling van leven.

Zoals dit morgenlicht begon,
zodat natuur ontluiken kon.

Op een mooie lente-ochtend,
kun je genieten van de zon.

In het morgenlicht ontbijten,
maar zien hoe dat de dag gaat slijten.

Op een mooie lente-ochtend,
kun je niemand iets verwijten.

In het morgenlicht met leuke wijs,
maakt maar één enkel bewijs.

Dat een mooie lente-ochtend
Voelt als het aardse paradijs.

Stil beleven

Wanneer stilte de boventoon mag voeren,
Als je stilte zeer intens beleefd.
Wanneer je je door stilte laat beroeren,
dan weet een mens pas dat hij leeft.

Wanneer je de stilte echt kunt horen,
als stilte al het geluid verdrijft.
Wanneer geen geluid je kan verstoren,
dan is het je leven wat beklijfd

Wanneer stilte maar blijft duren,
als door stilte ademzucht verdwijnt.
Wanneer stilte verdriet lijkt te ommuren,
dan lijkt het leven op een eind.

Wanneer de stilte in ons leven,
als leidraad dient voor allerlei.
Wanneer je stilte gaat beleven,
dan pas klinkt je leven vrij.

Neerlands Water

Hieronder het gedicht Neerlands water, zoals het heeft deelgenomen in de dichtwedstrijd ‘Dichten voor Water’ en zoals gepubliceerd in de dichtbundel ‘Dichten voor Water II’ op 19-3-2015 vanuit stichting Aquarius en de gemeente Culemborg.

Neerlands Water

Wanneer roerloze donkere wolken het avondrood maskeren,
dan zal ons land haar dagelijks brood des volk toch nivelleren.
Want als oorlog met haar bloedend rood de grenzen hier  bereiken zal
dan is de linie, er tussenin, het beschermend niemandsdal.

Want ons water wordt door vriend en vijand immer nog gevreesd,
de vijand weet geen doorkomen, geen mogelijkheid geweest.
Want water zorgt voor veiligheid en vrede zal verrijzen.
maar water zal zich niet altijd vriendschappelijk bewijzen.

Waar water woestelijk onstuimig het starre land kan prevaleren,
daar kan de mens, hoe vernuftig ook, het sterk getij niet keren.
Het beukt en botst, klettert en stroomt, verwoest hier kant en wal,
kan bloeddorstig handhaven, wat geen leger overtreffen zal.

Maar in water kan men schoonheid zien mocht het zich etaleren,
zoals deugdelijk zeediep donkerblauw, wat velen pretenderen.
Of maagdelijk wit na strenge vorst, in het natuurlijk winterse verval,
’t verblijft alhier in geur en kleur, schoonheid die eeuwig stromen zal.

Maar ons water wordt door vriend en vijand immer nog gevreesd,
de vijand weet geen doorkomen, geen mogelijkheid geweest.
Want water zorgt voor veiligheid en vrede zal verrijzen.
maar water zal zich niet altijd vriendschappelijk bewijzen.

Met dijken denkt men degelijk het water te pareren,
de mens zal tot in de eeuwigheid zich tegen water moeten weren.
Maar schoonheid ontluikt zich keer op keer waar water ons van land bestal,
het verzorgt jaarlijks weer groei en bloei, behoed ons allen voor verval.

Het water zorgt voor haat en liefde, eens zullen wij het eren,
en gek genoeg zal het altijd ons Hollands lot bescheren.
vroeger vaak van grotesk nut dat men tot onderdompeling beval,
water kan ons beschermen, doordat het altijd komen zal.

Want ons water wordt door vriend en vijand immer nog gevreesd,
de vijand weet geen doorkomen, geen mogelijkheid geweest.
Want water zorgt voor veiligheid en vrede zal verrijzen.
maar water zal zich niet altijd vriendschappelijk bewijzen.

 

bossche polder

Treinreis

Reizen, in een strakke lijn,
terwijl gedachten steeds meanderen.
Want, dat reizen met de trein,
laat de wereld voorts veranderen.

Gezellig, samen op de bank,
met voor mij een vreemd gezicht.
Doch, vergezeld van warme drank,
ontwaakt de wereld in het licht.

Voortschrijdend, voorts naar het station,
gezamenlijk door landelijk groen.
Maar, als een trein meanderen kon,
Wat zou dat met de wereld doen?

Van, links naar rechts, achter tot voor,
zo buiten het gebaande pad.
Niemand, volgt dan het spoor,
waarop hij in de wereld zat.

Ja, zulks verlicht de vrije geest,
kanalisering wordt gestaakt.
En, ik bedenk me zeer bedeesd,
dat de wereld dan pas echt ontwaakt.

Bram-coppenslogo

Sneer

Als een sneer,
snerpend, bijtend,
verdorven, verwijtend

getuigend van gretigheid,
gordelloos ageren,
tegen hij die kruipen zal

bloedend, dwaas en schaamtevol

als door het stof,
vergeten,
zonder verweer,
geen reactie

als een sneer,
snerpend, beschermend,
bezoedeld en beheerst

al wat komen zal.

Lofzang der liefde

Met het volgende gedicht, Lofzang der liefde, heb ik 29 januari jl. in de finale (de beste 23) gestaan van de dichtwedstrijd ‘dichter op Hofwijck’.  Een dichtwedstrijd vanuit het Christiaan Huygensmuseum te Voorburg met als thema dit jaar het thema van de Nationale Poëzieweek: ‘Met het zingen begon de liefde’. Uiteindelijk helaas geen prijs gewonnen, maar niettemin een mooi gedicht.

Lofzang der liefde

Leven, lust, lot en geloven
Lofzang der liefde
De ware gekozen

Ontstaat sentiment in summiere sonnetten
Poëtisch bezongen
Constante coupletten

Vol van vurig verrassende zinnen
Metrum perfect
Nu enkel beminnen

Ritmisch refrein dat rigoureus raakt
Passievol gekleed
In functioneel naakt

Bombastisch bewerkt, belofte beschreven
Door klanken gesterkt
Laat liefde weer leven

Wat mijn vak de moeite waard kan maken….

Onderwijs is soms geven soms nemen. Zo mochten 3 leerlingen van een kader 4 klas naar aanleiding van hun hulp aan de kerstviering 1 volledige les naar eigen inzicht inplannen, onder een aantal voorwaarden natuurlijk. Vandaag brak de dag aan, vooraf kwamen ze toestemming vragen om een film te kijken. Hoewel het niet van enige orginaliteit getuigt heb ik er op zich geen problemen mee, zo lang het geen horror is.

Maar dan de verbazing. Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar plots komt men met een film waarin een racisctische moord de centrale spil van het verhaal blijkt te zijn. Waar goede doelen, goed doen en de ethische kant van de opvang van kansarme jongeren de binding zijn die de film tot een ijzersterk geheel maken. Wat ook nog eens volledig binnen de grenzen van het vak Levensbeschouwing past en waar het huidige thema (levensvragen en God) prima aan vast te koppelen zijn. Wat dus ook in het nagesprek van grote meerwaarde is. Dit soort momenten doet me goed, het leert mij dat mijn vak, mijn werk maar bovenalles mijn klassen er toe doen! Dit leert mij dat leerlingen prima weten wat belangrijk is in het leven, prima in staat zijn om zaken in perspectief te plaatsen en om uiteindelijk met een goede visie in het leven te staan. Dit is nou een van de aspecten, die mijn vak de moeite waard maakt.

 

 

cropped-logo.png

Samen leven

Laten we samenleven,
Voor elkaar, door elkaar,
met respect, allemaal.

Laten we samen leven,
Allemaal, met iedereen,
niet ooit wel eens, onmiddellijk

Laten we samen leven,
vol van vrijheid en geluk,
vol liefde, onvoorwaardelijk

Laten we samen leven,
met ieders steun,
ook van jou, volledig

Laten we samen leven,
alles en iedereen,
vol eerbied, tolerantie

ribbon-black_68

Ergernis

Grote tranen, een jongen krijst,
terwijl hij huilend naar een meisje wijst.

In zijn optiek heeft zij het gedaan,
want hij blijft daar wenend staan.

Die jongen vindt zijn zusje stout,
want speelgoed stelen dat is fout.

Diepe treurnis, een jongen krijst,
terwijl hij huilend naar een meisje wijst.

Het meisje, zich van geen kwaad bewust,
en niemand die de jongen sust.

Een oplossing ligt niet in ‘t verschiet,
het uit gaan praten kan hij niet.

Zakt op zijn knieën, een jongen krijst,
terwijl hij huilend naar een meisje wijst

Zijn moeder lijkt een goede griet,
maar reageren doet ze niet

Ze blijft staan praten stoïcijns,
en lachen met een valse grijns.

Vol van wanhoop, een jongen krijst
terwijl hij nu naar zijn moeder wijst

Want zo ziet zelfs de jonge spruit,
zijn moeder helpt hem niet vooruit.

wijzen-16454